Ο καιρός της μίας μέρας

Κάθε λεπτό, όσο μεγαλώνω, τα πάντα είναι ανατρεπτικά.
Φοβερές εκείνες οι αναμνήσεις που σε όλα τα παιδάκια ντρεπόμουν να μιλήσω
Τώρα ντρέπομαι που κλαίω.
Που κλαίω με λυγμούς κάθε μέρα για τις ανάγκες που δημιούργησα.
Τερατούργησα.

Έχω ανάγκη τον άλλο.
Τον κάποιο δικό μου άλλο.

Τόσο ύπουλες στροφές αυτός ο κόσμος.
Τόσο ψεύτικες εικόνες αυτή η πραγματικότητα.

Και η ερωτική αγάπη.
Τη μισώ Αυτή την αγάπη.
Αυτή την πόρνη που με έκανε να νιώθω τόσο ευτυχισμένη, ώστε ευχόμουν ο κόσμος όλος να νιώσει μία μέρα ακριβώς όπως εγώ.
Το παίρνω πίσω.
Να του λείπει του κόσμου.

Μα αυτή είναι η αγάπη!Θαυμάστε τη!

Να νιώθεις μοναδικός, για μία ημέρα.
Τόσο γρήγορα περνάει αυτός ο καιρός , ο καιρός της μίας μέρας.
Μετά κάθεσαι οκλαδόν, με το κεφάλι να ακουμπάει την κοιλιά σου, νιώθοντας αυτό το σφίξιμο μέσα στα στήθια σου και ουρλιάζοντας σιωπηρά μέσα στο μαξιλάρι.
Χτυπάς το κορμί σου για να νιώσεις εκείνο τον στιγμιαίο πόνο που σε ανακουφίζει.

Πού είναι, λες, ο καιρός που ήμουν ζωντανός .